Πριν το τέλος...

Άλλη μια μέρα που ψάχνω το πόμολο της πόρτας …

Να φύγω…

Χωρίς προορισμό …

Με μια Ιθάκη στην καρδιά φυλαγμένη σαν φωτεινό άστρο να με οδηγήσει στην άκρη ενός ονείρου…

Τα βήματα μου αφήνουν σημάδια στους δρόμους,

στις καρδιές,

στα μάτια,

στα σώματα…

Κανένα δεν μου αρκεί….

Κανένας προορισμός δεν είναι αρκετός …

Όλοι μοιάζουν με απλές στάσεις χωρίς τερματικό σταθμό…

Χαμένος κι αυτός μέσα στην συντομία όλων …

Έρχομαι και φεύγω…

Γυρίζω και ξανά χάνομαι…

Άλλη μια μέρα ψάχνω το πόμολο της πόρτας ….

Να με οδηγήσει στην άκρη του χαμένου ονείρου…..

Κάθε που νιώθω μοναξιά..

Η δυσκολία με την μοναξιά είναι ότι δεν μ αφήνει ποτέ μόνη.

Πως να γλυτώσω απ το χάος και την τραγωδία όταν με πλημμυρίζει με σκέψεις κι αισθήματα...

Ούτε μόνο για λίγα λεπτά μόνη χωρίς απολύτως τίποτε..

ΛΚ

Σ΄αναζητώ

Σε κοιτάζω καθώς περνάς…
Δεν σου μίλησα ποτέ….
Δεν θα το κάνω ποτέ…..
Μου αρκεί…
Αρκεί να αναπνέω τον ίδιο αέρα καθώς περνάς…
να βαδίζω εκεί που άφησες τα χνάρια σου…
Μου αρκεί….υπάρχεις;
Ναι υπάρχεις κι ας μην σ έχω αγγίξει ποτέ….

….σου αφήνω ένα κόκκινο σημάδι στον καθρέφτη σου….
….σ΄αναζητώ …..για όσους το νιώθουνε…

Ποτέ....

Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να αλλάξει...
Όλα μοιάζουν στάσιμα και αδρανεί...
Θαρρείς και σταμάτησε ακόμη και η γη την τρελή πορεία της....
Θέλω να φωνάξω με όση δύναμη μου μένει...
Όση δύναμη χωρά στην κουρασμένη αναπνοή μου...
Θα αλλάξει ποτέ;
Υπάρχει δρόμος άλλος εμπρός μου;
Ένας απέραντος μονόδρομος που τον βαδίζω εγώ και ο εαυτός μου....
Χρόνια τώρα τα βήματα μου έγιναν γνώριμα....
Δεν θα πω κουράστηκα...
Είναι λίγο, δεν φτάνει....
Δεν κουράστηκα απλά...
Μούδιασαν οι κινήσεις μου...
Πάντα εγώ
Ο εαυτός μου
Και αυτοί οι τέσσερις τοίχοι.....
Εγώ και ο εαυτός μου...
Συνοδοιπόροι σε ένα ταξίδι μοναξιάς....
Δεν θα κλάψω...
Όχι πάλι απόψε...
Δεν αρκεί....
Πλημμύρα που με πνίγει....
Μέσα μου,
Γύρω μου....
Εγώ
Ο εαυτός μου
Και αυτοί οι τέσσερις τοίχοι....

Θα μπορούσες να με καταλάβεις ποτέ....;
Ποτέ....