Έφυγα χωρίς αντίο. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου δίχως να σκεφτώ τίποτα, χωρίς έννοια καμιά. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν η ελευθερία μου. Κοίταξα το σπίτι που μέσα σ' αυτό δέκα ολόκληρα χρόνια έθαβα την ζωή μου! Καμιά πικρία! Μόνο ένα αίσθημα αχαλίνωτης επιθυμίας να τρέξω όσο το δυνατόν πιο μακριά απ' αυτό λες και φοβόμουν μην βγάλει χέρια και με φυλακίσει τώρα που επιτέλους βρήκα το κουράγιο να δραπετεύσω. Περπάτησα πολύ, τόσο που τα πόδια μου δεν με υπάκουαν πια. Σταμάτησα μόνο όταν αισθάνθηκα σίγουρη πως δεν κινδύνευα να ολιγωρήσω και σε μια στιγμή αδυναμίας ναπάρω τον δρόμο της επιστροφής. Βρήκα μια παμπ και μπήκα μέσα. Παρά το προχωρημένο της ώρας οι θαμώνες ήταν λίγοι γεγονός που με ανακούφισε γιατί παρόλη την επιθυμία μου για ένα ποτό δεν ήθελα να πέσω πάνω σε κάποιον γνωστό που αναπόφευκτά θα άρχιζε τις ίδιες κλασσικές ερωτήσεις του τύπου "Πώς και βγήκες μόνη; Που είναι ο Χ; Πάντα μαζί δεν βγαίνετε;" Κάθισα στο μπαρ και κοίταξα γύρω μου. Κανένας γνωστός ευτυχώς. Ο μπάρμαν, ένας ψηλός μυώδης τύπος, μελαχρινός με ένα κολλητό μαύρο μπλουζάκι που τόνιζε τις γραμμές του σώματος του και που οι περισσότερες γυναίκες θα τον γλυκοκοιτούσαν με είδε και μου χάρισε ένα προκλητικό χαμόγελο γεμάτο υποσχέσεις για μια αξέχαστη νύχτα. Ίσως σε κάποια άλλη στιγμή της ζωής μου να κολακεύουν απο αυτό το χαμόγελο, όχι όμως σήμερα. Φαίνεται πως πρόσεξε και ο ίδιος την παγερή ανταπόκριση μου και το παιχνιδιάρικο ύφος του εξαφανίστηκε. Ήρθε προς το μέρος μου και χωρίς να με κοιτάει πράγμα που αποδείκνυε την περιφρόνηση του με ρώτησε τι θα πάρω. " Μια βότκα. Σκέτη." Συμπλήρωσα πριν προλάβει να με ρωτήσει. Εκείνος γύρισε στα ποτά του και εγώ στις σκέψεις μου. Δέκα ολόκληρα χρόνια! Μια ολόκληρη ζωή!! Θεέ μου πόσο γρήγορα πέρασαν αλλά και πόσο βασανιστικά αργά! Όλη μου η ζωή ένα τίποτα, ένα κενό, μια συνεχόμενη απουσία! Μια γενικότερη απουσία! Απουσία γέλιου, απουσία χαράς, απουσία αγάπης, ενδιαφέροντος, γαλήνης, ηρεμίας, αισιοδοξίας, όρεξης για ζωή! Γιατί άργησα τόσο να βρω το κουράγιο να φύγω; Τι με κρατούσε; Μήπως η αγάπη μου για εκείνον; Για ποια αγάπη μιλάω; Υπήρξε άραγε αγάπη ή την φαντάστηκα εγώ; Μπέρδεψα την αγάπη με την συνήθεια; Είναι δυνατόν; Ο μπάρμαν ήρθε και πάλι προς το μέρος μου και μου άφησε το ποτήρι με την βότκα και ένα μπολάκι με ξηρούς καρπούς. Μου έριξε ένα πλάγιο βλέμμα και με έκανε να αναρωτηθώ για την εντύπωση που του είχα δημιουργήσει. " Θέλεις τίποτε άλλο;" Με ρώτησε. - Ναι να με αφήσεις ήσυχη. Πρώτη φορά βλέπεις γυναίκα να κάθεται μόνη της στο μπαρ; - " όχι ευχαριστώ" απάντησα μόνο. Εκείνος κούνησε το κεφάλι του και απομακρύνθηκε. Πήγε κοντά σε μια παρέα νεαρών αντρών που μόλις είχε έρθει. Πήρα το ποτήρι με την βότκα και ήπια μια γερή γουλιά. Ένιωσα τον οισοφάγο μου να καίγεται. Κάποια άλλη στιγμή θα απομάκρυνα το ποτήρι αηδιασμένη και με δάκρυα στα μάτια απο το τσούξιμο στο λαρύγγι μου. Εκείνη την στιγμή όμως ένιωθα το καύσιμο σαν μια αντίδραση που έβγαινε απο τα βάθη της ψυχής μου και το είχα τόση ανάγκη! Τελείωσα το ποτό μου χωρίς να το καταλάβω. Λίγο οι σκέψεις μου, λίγο η ανάγκη μου να ξεθυμάνω κάπου σταμάτησαν τον χρόνο. Θα παρήγγειλα ακόμα μια βότκα αν δεν κάθονταν δίπλα μου ένας παράξενος τύπος που έμοιαζε με μαστουρωμένος. Μπορεί και να ήταν! Ζήτησα αμέσως τον λογαριασμό. Ο μπάρμαν ήρθε κοντά μου και αφού μου χάρισε ένα σαρδόνιο χαμόγελο μου είπε " Θέλεις να φύγεις κούκλα; Τόσο γρήγορα; Γιατί δεν κάθεσαι κι άλλο θα δεις θα περάσουμε καλά!" Είδα το σκοτεινό βλέμμα του και ένα ρίγος φόβου διαπέρασε την ραχοκοκαλιά μου. " ίσως αλλά πρέπει να φύγω. Μου λες σε παρακαλώ πόσο σου χρωστάω;" " όπως θέλεις. Πάντως να ξέρεις εσύ θα χάσεις. Δώσε μου 8 ευρώ και είμαστε οκ." Έβγάλα αμέσως το πορτοφόλι μου και του έδωσα τα χρήματα. Σηκώθηκα και άρχισα να περπατάω προς την έξοδο όταν άκουσα τον μπάρμαν να μου λέει " και μη χαθείς να μας ξανά' ρθεις!" Επιτάχυνα το βήμα μου χωρίς να του ρίξω ούτε μια ματιά και βγήκα απο το μαγαζί. Η νύχτα ήταν υγρή και μύριζε μούχλα. Περιπλανήθηκα για λίγο στους δρόμους θέλοντας να απολαύσω την ηρεμία της πόλης εκείνη την ώρα. Τα φώτα στα περισσότερα σπίτια ήταν κλειστά όπως και τα παντζούρια και οι κάτοικοι τους θα πρέπει να βρίσκονταν στον πιο γλυκό, ληθαργικό ύπνο! Ένα σκυλί πέρασε απο δίπλα μου και σταμάτησε να με κοιτάξει απορημένο. Σε ένα παγκάκι κάποιος άστεγος κοιμόταν τόσο βαθιά που νόμιζα πως είχε πεθάνει! Οι ρυθμικές όμως αναπνοές του με διαβεβαίωσαν για το αντίθετο. Κοίταξα το ρολόι μου. Περασμένες δύο. Κάπου έπρεπε να περάσω να περάσω τις υπόλοιπες ώρες που έμεναν μέχρι να ξημερώσει. Έβγαλα το πορτοφόλι μου και μέτρησα τα χρήματα που είχα. Έφταναν για ένα δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο αμφίβολης κατηγορίας για μια νύχτα. Αύριο όμως αναρωτήθηκα. Τι ήταν προτιμότερο; Να μείνω όλη την νύχτα στους δρόμους διακινδυνεύοντας την σωματική μου ακεραιότητα ή να περάσω την υπόλοιπη νύχτα σε κάποιο ασφαλή ξενοδοχείο έστω και τρίτης κατηγορίας και το πρωί να σκεφτώ πιο ήρεμη τι έπρεπε να κάνω; Δεν χωρούσε ούτε συζήτηση. Περπάτησα μέχρι το κοντινότερο ξενοδοχείο. Μπήκα μέσα προσπαθώντας να αφουγκραστώ τον παραμικρό θόρυβο αλλά το μόνο που ακούγονταν ομιλίες απο μια τηλεόραση που έπαιζε. Πήγα κοντά στην ρεσεψιόν και είδα έναν ηλικιωμένο άντρα να έχει πάρει τον υπνάκο του στην κόκκινη πολυθρόνα του μπροστά στην τηλεόραση. " Συγνώμη μήπως υπάρχει κάποιο δωμάτιο;" Φώναξα. Ο ηλικιωμένος άντρας αναπήδησε στην καρέκλα του τρομαγμένος. Ύστερα άνοιξε τα νυσταγμένα μάτια του και με κοίταξε περίεργα. Σίγουρα θα αναρωτιόνταν τι ήθελε μια κοπέλα μόνη της τέτοια ώρα στους δρόμους. " Τι με ρώτησες παιδί μου;" " Συγνώμη που σας ενοχλώ τέτοια ώρα αλλά θα ήθελα ένα δωμάτιο για απόψε. Υπάρχει κανένα άδειο;" Εκείνος σηκώθηκε απο την καρέκλα του και προχώρησε προς την ρεσεψιόν. Πήρε 'ένα κλειδί απο το ταμπλό και μου είπε " Ορίστε. Δεν είναι και απο τα καλύτερα που διαθέτω αλλά τέτοια ώρα...." " Τέτοια λόγια." Συμπλήρωσα." Δεν πειράζει μου κάνει." Είπα και πήρα το κλειδί. " Μπορείς να μου δώσεις την ταυτότητα σου σε παρακαλώ για να γράψω τα στοιχεία σου;" " Φυσικά." Άνοιξα την τσάντα μου και έβγαλα το πορτοφόλι μου, πήρα την ταυτότητα μου και του την έδωσα. " Περσεφόνη Δημητρίου!" Το όνομα μου ήχησε παράξενα στα αυτιά μου. Περσεφόνη!! Ποιά άραγε είναι αυτή; Τόσα χρόνια και δεν αναρωτήθηκα ποτέ. Ξαφνικά ένιωσα πως τόσο καιρό στο σώμα μου κατοικούσε μια άγνωστη! Η αλήθεια με τάραξε. Όφειλα να το παραδεχτώ, δεν γνώριζα τον ίδιο τον εαυτό μου!! Πήρα το κλειδί του δωματίου και προχώρησα προς το ασανσέρ. " Τρίτο όροφο είπαμε έτσι;" ρώτησα τον ηλικιωμένο άντρα. " Ναι, πρώτο δωμάτιο δεξιά. Θα το δεις μόλις βγεις απο το ασανσέρ." Με πληροφόρησε εκείνος. Ξάπλωσα στο κρεβάτι. Το δωμάτιο βέβαια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί λίαν επιεικώς 'τρώγλη' όμως δεν ήμουν σε θέση να βρω κάτι καλύτερο. Σε λίγο θα ξημέρωνε και τότε θα έβλεπα τι θα έκανα. Αναδεύτηκα στο κρεβάτι που το στρώμα του ήταν τόσο σκληρό λες και ξάπλωνα στο πάτωμα! Κάρφωσα το βλέμμα μου απέναντι και την προσοχή μου τράβηξε ένα μαύρο σκαθάρι που έκοβε βόλτες στον λερωμένο τοίχο. Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά και η έντονη μυρωδιά της μούχλας μου έφερνε ναυτία! Προσπάθησα να ξεχαστώ όμως οι σκέψεις μου έτρεχαν πίσω, στο παρελθόν. Αλήθεια πως ξεκίνησαν όλα;.........
